Αυτοί οι «ήρωες» έσωσαν την τιμή της ανθρωπότητας την 11η Σεπτεμβρίου

Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από τη μέρα που διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό το περιβάλλον που ζούμε. Ίσως κανένα άλλο γεγονός μετά από εκείνη την καταραμένη 11η Σεπτεμβρίου να μην επηρέασε περισσότερο τον κόσμο. Μοιάζει σαν σε όλα όσα ακολούθησαν να μπορεί να διακρίνει κανείς το αποτύπωμα εκείνων των επιθέσεων στους Δίδυμους Πύργους. Λες και μπήκαν μια για πάντα οι βάσεις για την έκρηξη βίας που αιματοκυλίζει κάθε τόσο τις πόλεις της Ευρώπης, ως «απάντηση» στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που κηρύχθηκε στις 11/9/2001.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Για τα αίτια, τις συνθήκες ή τις θεωρίες συνωμοσίας έχουν γραφεί σχεδόν τα πάντα. Όπως και για τις ιστορίες εκείνων που χαρακτηρίστηκαν ήρωες και αφορούν κυρίως τους ένστολους ή τους εθελοντές που έσπευσαν (συχνά πέφτοντας θύματα της ανθρώπινης παράνοιας και οι ίδιοι) να βοηθήσουν.

Ωστόσο, μετά από τόσο χρόνια, λίγα γνωρίζουμε για τους κατοίκους μιας μικρής κωμόπολης στον Καναδά, η οποία για περίπου μία εβδομάδα έγινε το επίκεντρο μιας πρωτοφανούς επιχείρησης η οποία έμεινε γνωστή ως «Operation Yellow Ribbon». Αμέσως μετά το αρχικό σοκ, οι εξελίξεις υπήρξαν καταιγιστικές. Ο εναέριος χώρος σε ολόκληρη τη Βόρειο Αμερική έκλεισε υπό τον φόβο νέων χτυπημάτων και όλα τα αεροπλάνα αναγκάστηκαν να μείνουν καθηλωμένα στο έδαφος. Όσο για εκείνα που βρίσκονταν ήδη στον αέρα; Δόθηκε εντολή να προωθηθούν σε συγκεκριμένα αεροδρόμια μακριά από τις μεγάλες πόλεις ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές στην περίπτωση που σε κάποιο ή κάποια από αυτά επέβαιναν τρομοκράτες με το ίδιο ακριβώς στόχο που είχαν και οι ομοϊδεάτες τους.

Ένα από τα αεροδρόμια ήταν κι αυτό της πόλης Γκάντερ, η οποία βρίσκεται στα βορειοανατολικά του Καναδά, στην περιοχή Νιουφαουντλαντ και Λαμπραντόρ, που για τους περισσότερους από εμάς είναι ταυτισμένη με τις ομώνυμες ράτσες σκύλων. Ωστόσο, σε όρους αεροπλοΐας υπήρξε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ένα «σταυροδρόμι» και σημαντικός κόμβος ανεφοδιασμού υπερατλαντικών πτήσεων, με αποτέλεσμα να είναι σε θέση να φιλοξενεί θηριώδη τζάμπο, τη στιγμή που ο πληθυσμός της πόλης εκείνη την εποχή δεν ξεπερνούσε τους 7.000 κατοίκους.

Εκείνη την ημέρα 38 αεροπλάνα που μετέφεραν 6.600 επιβάτες βρήκαν καταφύγιο στο Γκάντερ. Ένας αριθμός σχεδόν ίσος με αυτόν των μόνιμων κατοίκων που πιθανότατα γεμάτοι ανησυχία, αλλά χωρίς να αφήσουν τον φυσιολογικό φόβο να γκρεμίσει την ανθρωπιά του, άνοιξαν τις αγκαλιές τους στους αγνώστους που κυριολεκτικά προσγειώθηκαν στις αυλές τους.



Μέσα σε λίγη ώρα κάθε δημόσιο κτήριο της πόλης γέμισε από ανθρώπινες ψυχές (αλλα και 17 σκύλους και 2 χιμπατζήδες επίσης!). Από άτομα κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης, εισοδήματος, εθνικότητας, θρησκείας ή ιδεολογίας. Όταν έγινε αντιληπτό πως άλλος χώρος δεν υπήρχε, οι ντόπιοι άνοιξαν τις πόρτες των σπιτιών τους για να στεγάσουν ακόμη περισσότερους, ενώ στην πορεία επιστρατεύτηκαν για τον ίδιο λόγο ακόμη και τα γύρω ψαροχώρια.

Έξι ημέρες κράτησε αυτή η παράξενη συμβίωση ή η ιδιότυπη ομηρεία. Σε αυτό το διάστημα δεν σημειώθηκε το παραμικρό περιστατικό που να προσθέσει οποιαδήποτε σκιά ενδεχόμενης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο μόνο και μόνο επειδή βρέθηκε σε ανάγκη.



Όπως εξιστόρησε αργότερα κι ένα γκέι ζευγάρι που βρέθηκε εκεί, οι κάτοικοι μιας μικρής, ασήμαντης πόλης εκείνο το διάστημα νίκησαν και έβαλαν σε δεύτερη μοίρα ακόμη και τις απόψεις ή τις προκαταλήψεις τους, αντιλαμβανόμενοι πως μπροστά στον άνθρωπο ως οντότητα στην ολότητά της, όλα τα ιδιαίτερα προσωπικά στοιχεία έρχονται δεύτερα.

Και για να μην νομίζει κανείς πως όλο αυτό είναι απλά μια ιστορία που παρουσιάζει μια εξωραϊσμένη εκδοχή όσων συνέβησαν, έρχεται η ίδια η πραγματικότητα να επιβεβαιώσει πως καμιά φορά η θυσία και η ανιδιοτέλεια, η ευγένεια και η αγάπη μπορεί να βρουν –έτσι απλά- ανταπόδοση.

Ευγνώμονες και εντυπωσιασμένοι από την αντιμετώπιση που είχαν από εκείνους τους… χωριάτες, οι ταξιδιώτες που μοιράστηκαν τις ζωές τους με αυτούς αποφάσισαν να επιστρέψουν κάτι σε αυτούς. Δημιούργησαν λοιπόν έναν λογαριασμό, ένα fund, στο οποίο ο καθένας προσέφερε κάτι. Το αρχικό ποσό ήταν κάτι λιγότερο από 14.000 δολάρια. Πριν οδηγηθείτε σε συμπεράσματα και κάνετε λόγο για αχαριστία, σημειώστε πως 15 χρόνια μετά μιλάμε για 2.000.000 δολάρια από τα οποία πήραν υποτροφίες για να σπουδάσουν σε κολέγιο οι 228 απόφοιτοι του τοπικού Γυμνασίου.

Έτσι, για να μην περιοριζόμαστε μέρες σαν αυτή στις πάντα πιο πιασάρικες θεωρίες συνωμοσίας ή να κάνουμε λόγο μόνο για το αίμα και τον πόνο που κρύβουν μέσα τους τέτοιες ιστορίες. Καμιά φορά οι ήρωες βρίσκονται πολύ πιο κοντά από όσο νομίζουμε. Και δεν χρειάζονται καν τις σούπερ στολές τους…